De steen die je naar me hebt geworpen
maakten mij tot massieve rots.
Het snijden van je woorden
maakten mijn taal vlijmscherp
als de katana van de Samoerai.
De donkerheid van die dagen
vormden stormen en orkanen
Ik liet ze op de wereld los.
De leugens die je hebt geopperd
ijdelheid en met pretentie,
hebben een beeld van mij gemaakt.
Ik sloeg je spiegel stuk
snijden van scherven
het beeld was rot
mijn handen kapot.
Ik laat leven niet bederven,
aan jou zal ik nimmer sterven.
De littekens getuigen stil.
Ik kijk ernaar.
Elke dag.
Sterken ze de wil.
Kracht.
Op een rots bouwde ik mijn kerk
De Samoerai in mij werd sterk
De katana is geslepen
Het lemmet van mijn mes is scherp
Rechtvaardigheid zal ik u geven
De trap die je me gaf,
vormde ik tot een schop.
Ik zal ze je geven.
Een geschenk.
Het delven van een eigen graf.
IJdelheid en leugen
Wordt gewroken door de straf.
Als jij uit je put zal kruipen
Zal ik even aan je denken
Een laatste groet
Misschien?
Ik loop niet mee in een rouwende stoet.
Een stukgeslagen spiegel
Een beeld op een sokkel
Het leven is hard maar mooi
Ik loop liever schoonheid tegemoet.
