Stenen smijten (Gedicht)

De steen die je naar me hebt geworpen

maakten mij tot massieve rots.

 

Het snijden van je woorden

maakten mijn taal vlijmscherp

als de katana van de Samoerai.

 

De donkerheid van die dagen

vormden stormen en orkanen

Ik liet ze op de wereld los.

 

De leugens die je hebt geopperd

ijdelheid en met pretentie,

hebben een beeld van mij gemaakt.

 

Ik sloeg je spiegel stuk

snijden van scherven

het beeld was rot

mijn handen kapot.

 

Ik laat leven niet bederven,

aan jou zal ik nimmer sterven.

 

De littekens getuigen stil.

Ik kijk ernaar.

Elke dag.

Sterken ze de wil.

Kracht.

 

Op een rots bouwde ik mijn kerk

De Samoerai in mij werd sterk

De katana is geslepen

Het lemmet van mijn mes is scherp

Rechtvaardigheid zal ik u geven

 

De trap die je me gaf,

vormde ik tot een schop.

 

Ik zal ze je geven.

Een geschenk.

Het delven van een eigen graf.

 

IJdelheid en leugen

Wordt gewroken door de straf.

 

Als jij uit je put zal kruipen

Zal ik even aan je denken

 

Een laatste groet

Misschien?

 

Ik loop niet mee in een rouwende stoet.

 

Een stukgeslagen spiegel

Een beeld op een sokkel

Het leven is hard maar mooi

Ik loop liever schoonheid tegemoet.