Zoekend zijn.

Soms kan ik zo zoekend zijn. Zoekend naar iets, zoekend naar iemand, zoekend naar identiteit of, naar begrip.

Vandaag zoek ik een voorschrift. Het voorschrift dat ik deze week nog aan mijn prikbord heb gehangen. Deze week echter heb ik, in mijn zoektocht als kunstenaar, mijn schrijftafel annex bureel, als een stal achtergelaten.

Kunstenaars zijn warrige hoofden. Een kerststal is er weinig tegen.

De wijzen kwamen pas op zes januari aan bij het pasgeboren kind. Veel wijsheid is er in de kerststal niet te vinden voor zes januari.

Aldus ben ik op zoek naar een voorschrift waarvan ik weet dat het ergens tussen kindje Jezus, een os, een ezel, een schrijnwerker en een maagd moet te vinden zijn. De Engelen zingen enkel een hemels lied en helpen mij geen… in mijn zoektocht.

Engelengezang.

Het engelenkoor laat zich horen in de vorm van drum&bass muziek van “Pendulum”.

Of, het zo verstandig is om naar engelen te luisteren tijdens zoektochten is nog zozeer de vraag niet. Of, zoeken eigenlijk wel zin heeft of, enigszins zinvol is? Dat is eerder de vraag. Me dunkt.

Ondertussen is mijn schrijftafel herschapen in een papierhoop met schetsen, ontwerpen voor teksten, rekeningen, doezelaars, potloden, USB- sticks, kalligrafie-pennen, en dergelijke meer.

Ik bel de apotheek op en zeg haar dat ik overmorgen om drie uur een afspraak heb bij mijn arts. Ze kent me al een beetje, denk ik, en ze zegt dat het wel goed is zo.

Ik leg de hoorn met enige schroom neer op de….? Waar lag vroeger eigenlijk de hoorn op? Het heeft geen zin. Ik duw gewoon op een rood knopje en smijt dat voorwerp tussen de hoop.

Hoop is soms ver te zoeken als men op zoektocht is. Al was het maar een zoektocht naar een papiertje…. in een hoop.

Zoeken doet leven denk ik dan. Hoop doet dat ook. Maar ik weiger het lied van “Will Tura” op te leggen.

The Pendulum keeps on swinging.

“Pendulum” is een goed Engelenkoor.

Gepubliceerd door Thomas Haghenbeek

Hoi ik ben Thomas. Ik heb een carriere achter de rug als psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een ADHD spectrum stoornis. Ik voel me goed in m'n vel maar dat maakt me druk en chaotisch. Ik ben hypergevoelig voor geluiden, grote mensenmassa's, spannigen emoties enz. Mensen begrijpen soms moeilijk hoe ze mij moeten inschatten. Ik hen trouwens ook niet. Nu ja dat maakt het leven boeiend. Anderzijds gaat het vaak gepaard met moeilijkheden om in het leven te staan. Onbegrip, sociale, administratieve vaak ook financiiële problematieken kruisen mijn hele leven lang al mijn pad. Naast de vele talenten, voor sport, talen, fijngevoeligheid, sociaal gedrag en menswaardigheid zorgen de moeilijkheden een groot obstakel in mijn drang tot zelfontplooiing. De diagnose is pas op latere leeftijd gesteld. Ik voelde me als kind echter al anders. Ik was druk, dromerig, vergeetachtig, nonchalant, eigenwijs en ik behaalde ondanks een bovengemiddelde inteligentie schoolresultaten die niet representatief waren. Ik durfde het pas op mijn twintigste vertellen aan de buitenwereld en het was een opluchting maar ook een groot verdriet toen er een diagnose werd gesteld. Niettegenstaande werkte ik alsnog een opleiding af en kwam in het arbeidscircuit terecht waar ik met veel liefde voor anderen heb gezorgd in een psychiatrische kliniek. Het viel me al snel op dat er weinig begrip was voor deze mensen die uiteindelijk één ding gemeen hadden. Angst. Angst voor hun ziekte, om te hervallen, om mens te mogen zijn. Tijdens deze periode werd ik met een groot verlies geconfronteerd. Een jeugdvriend had zich van het leven ontnomen en de ontdekking van zijn levensloze lichaam heeft een diepe indruk op me gemaakt. Ik decompenseerde in drinkgedrag en kon op de werkvloer van de drukke zorgsector niet meer op een goede manier functioneren. Ik liet me behandelen in een instelling en werd op slag in de andere rol, die van de patiënt geduwd. Een ervaring waarvoor ik dankbaar ben maar die een zeer diepe indruk heeft nagelaten over het leven als patiënt in de psychiatrie. Er wordt een label op je hoofd geplakt waar je nauwelijks nog van af kunt komen. Desondanks hervatte ik het werk en dit ging vlot. De naam die ik ondertussen had gekregen viel niet meer uit te wissen. De volgende jaren waren een strijd voor mezelf en de patiënten die ik verzorgde. Uiteindelijk moest ik dit leven opgeven want de opoffering had me uitgeput. Rancuneus ben ik huiswaarts gekeerd met het idee om te blijven vechten voor een menselijke zorg. Nu de kwaadheid onder controle is maak ik deze droom waar in het belang van de kwetsbare mens en de zorgsector in Vlaanderen en België. In het bijzonder voor ouderen met ADHD. Maar ook voor iedereen met een hart voor mensen.

Een gedachte over “Zoektocht”

  1. Hier zit ook een zoeker.
    Zoeken….ik hou ervan en ik haat het.
    Ik haat het omdat ik mijn ganse leven al zoekend ben naar ik weet niet wat, iets wat ik zelfs niet kan definiëren.
    Ik hou ervan omdat het een manier is om mijn gedachten te laten afdwalen van het dagelijkse jachtige leven.

Reacties zijn gesloten.