Concept voor een project rond ADHD via een gedicht.

Mijn vader is een hiphopper:

Mijn vader is een hippe hopper

Hij hipt en hopt de hele dag.

Als je naar hem kijkt danst ie vast wel in het rond.

Of, floepen gekke dingen uit zijn kwebbelende kwebbelmond.

Mijn papa heeft ADHD. Al heel zijn leven. Niet enkel ADHD meer dus. Er komen met de jaren heel wat problemen bij. Maar dat heeft niet. Ik ben blij.

Want hij is mijn papa en dus zijn leven duurt al even en ik kwam er bij. Een deel van zijn probleem? Hij zegt van niet tegen mij. Ik maak deel van zijn geluk.

“Ach wat” zal je nu zeggen.

“Zoveel kinderen lopen er mee.”

Met een pilletje en therapie,

is dat toch snel ribbedebie.

Mijn vader is echter geen kleuter meer.

Mijn paps dat is een echte Heer.

Ook al zou je dat niet zeggen.

Op het eerste gezicht.

Aan zijn kleren niet allicht.

“Neen” je zou echt niet zeggen dat hij volwassen is.

Dat is voor hem een ergernis. Soms ook voor ons als hij erg druk en vol ergernis zit.

Ik kan enkel proberen uit te leggen dat hij toch wel ouder en wijzer is.

Mijn papa da’s een toffe peer

Al de rest leg ik naast me neer. Soms kan ik dat niet.

Dat doet verdriet.

Want ik zie die hippende hopper graag.

En dat is alles wat ik van hem vraag.

Ook al kijkt men op hem neer.

Dan zeg ik gewoon.

“Leer hem kennen de volgende keer.

Als je hem ziet loop hem tegemoet want vertellen kan ie goed. Hij weet over alles wat.

Pssst Soms heb ik het met al die weetjes ook wel gehad. Maar weet je wat?

Loop naar hem toe dus volgende keer.

“Dan zul je zien dat ondanks alles”

Mijn vader eigenlijk boven al.

Heel gewoon is.

Een meneer. Met hiphop in zijn lichaam. Maar zo lief, gevoelig, dankbaar en zo veel meer.

(Thomas Haghenbeek) (C)

Voor mijn Kinderen Jasper en Charlotte Haghenbeek en mijn lieve echtgenote Joke Van Driessche. Door dik en dun steunen jullie me. Ook in mindere tijden. Jullie zijn de liefdes van mijn leven en maken alles goed.

Voor alle kinderen en de papa’s en mama’s die volwassen worden met ADHD. Voor begrip en het doorbreken van misverstanden.

Hinc at lunam et retrorsum.

(Tot aan de maan en terug.)

24 juni 2019

Gepubliceerd door Thomas Haghenbeek

Hoi ik ben Thomas. Ik heb een carriere achter de rug als psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een ADHD spectrum stoornis. Ik voel me goed in m'n vel maar dat maakt me druk en chaotisch. Ik ben hypergevoelig voor geluiden, grote mensenmassa's, spannigen emoties enz. Mensen begrijpen soms moeilijk hoe ze mij moeten inschatten. Ik hen trouwens ook niet. Nu ja dat maakt het leven boeiend. Anderzijds gaat het vaak gepaard met moeilijkheden om in het leven te staan. Onbegrip, sociale, administratieve vaak ook financiiële problematieken kruisen mijn hele leven lang al mijn pad. Naast de vele talenten, voor sport, talen, fijngevoeligheid, sociaal gedrag en menswaardigheid zorgen de moeilijkheden een groot obstakel in mijn drang tot zelfontplooiing. De diagnose is pas op latere leeftijd gesteld. Ik voelde me als kind echter al anders. Ik was druk, dromerig, vergeetachtig, nonchalant, eigenwijs en ik behaalde ondanks een bovengemiddelde inteligentie schoolresultaten die niet representatief waren. Ik durfde het pas op mijn twintigste vertellen aan de buitenwereld en het was een opluchting maar ook een groot verdriet toen er een diagnose werd gesteld. Niettegenstaande werkte ik alsnog een opleiding af en kwam in het arbeidscircuit terecht waar ik met veel liefde voor anderen heb gezorgd in een psychiatrische kliniek. Het viel me al snel op dat er weinig begrip was voor deze mensen die uiteindelijk één ding gemeen hadden. Angst. Angst voor hun ziekte, om te hervallen, om mens te mogen zijn. Tijdens deze periode werd ik met een groot verlies geconfronteerd. Een jeugdvriend had zich van het leven ontnomen en de ontdekking van zijn levensloze lichaam heeft een diepe indruk op me gemaakt. Ik decompenseerde in drinkgedrag en kon op de werkvloer van de drukke zorgsector niet meer op een goede manier functioneren. Ik liet me behandelen in een instelling en werd op slag in de andere rol, die van de patiënt geduwd. Een ervaring waarvoor ik dankbaar ben maar die een zeer diepe indruk heeft nagelaten over het leven als patiënt in de psychiatrie. Er wordt een label op je hoofd geplakt waar je nauwelijks nog van af kunt komen. Desondanks hervatte ik het werk en dit ging vlot. De naam die ik ondertussen had gekregen viel niet meer uit te wissen. De volgende jaren waren een strijd voor mezelf en de patiënten die ik verzorgde. Uiteindelijk moest ik dit leven opgeven want de opoffering had me uitgeput. Rancuneus ben ik huiswaarts gekeerd met het idee om te blijven vechten voor een menselijke zorg. Nu de kwaadheid onder controle is maak ik deze droom waar in het belang van de kwetsbare mens en de zorgsector in Vlaanderen en België. In het bijzonder voor ouderen met ADHD. Maar ook voor iedereen met een hart voor mensen.

2 gedachten over “Mijn vader is een hiphopper:”

  1. Ik ook vooral HB zorgt voor heel wat moeilijkheden. Vooral op vlak van communicatie. Ook hsp zorgt voor heel wat druk gedrag.

  2. Hoe geweldig lief is dat hier! Zo zie je maar adhd heeft zo ook zijn geestige kantjes. Ik hem meer last van de negatieve gevolgen van mijn hooggevoeligheid dan van mijn adhd.

Reacties zijn gesloten.