People are constantly living their lives in the battle with time.
Meanwhile I am bounded by the mightiness of loving hate.
And hateful love.
We’re slipping away in the past of days.
Slipped in to usefulness fighting.
A silly war we declared.
Once upon a time.
Egoistically driven by our egocentric beings.
The path true the colorful lanes.
Once made for us. For our journey.
As i am your son. And you’re my mother.
We cannot pass them to the open doors at the end.
The lanes on our way to salvation.
Meanwhile sleep has become the cousin of our death.
The battlefield of our broken dreams are full of the shattered glass we’ve left behind.
We lost grip of the bound we’ve been given by nature.
The bound of our life. One for you, one for me. But neither you nor me could see the value of it.
When I’ve been laid down in your lap as a little boy.
I once cried for you.
A little innocent boy.
An open world in my sight.
The light of an early life that was once ment to be ours.
When my father drove his car to the hills where people fought a stupid war.
To live peacefully with eachother. Human beings.
A heavenly place called earth.
Safe and harmless we’ve been.
Still the crosses stand beside us, row on row.
But the larks in the skies doesn’t sing no more.
Where i laid my hart down .
Growing like a poppy in the wind of our endless during war.
Will our love ever grow again?
Will we ever stand beside?
Only time will give an answer.
A dream.
To be bound again.
Like a mother to her child.
Like child to his mother.
(Thomas Haghenbeek) (c) For my mother and my family, victims of a failed relationship.
Deel naar believen op volgende sociale media
Vind ik leuk:
Like Laden...
Gepubliceerd door Thomas Haghenbeek
Hoi ik ben Thomas. Ik heb een carriere achter de rug als psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een ADHD spectrum stoornis.
Ik voel me goed in m'n vel maar dat maakt me druk en chaotisch.
Ik ben hypergevoelig voor geluiden, grote mensenmassa's, spannigen emoties enz. Mensen begrijpen soms moeilijk hoe ze mij moeten inschatten. Ik hen trouwens ook niet.
Nu ja dat maakt het leven boeiend.
Anderzijds gaat het vaak gepaard met moeilijkheden om in het leven te staan. Onbegrip, sociale, administratieve vaak ook financiiële problematieken kruisen mijn hele leven lang al mijn pad.
Naast de vele talenten, voor sport, talen, fijngevoeligheid, sociaal gedrag en menswaardigheid zorgen de moeilijkheden een groot obstakel in mijn drang tot zelfontplooiing.
De diagnose is pas op latere leeftijd gesteld. Ik voelde me als kind echter al anders. Ik was druk, dromerig, vergeetachtig, nonchalant, eigenwijs en ik behaalde ondanks een bovengemiddelde inteligentie schoolresultaten die niet representatief waren.
Ik durfde het pas op mijn twintigste vertellen aan de buitenwereld en het was een opluchting maar ook een groot verdriet toen er een diagnose werd gesteld. Niettegenstaande werkte ik alsnog een opleiding af en kwam in het arbeidscircuit terecht waar ik met veel liefde voor anderen heb gezorgd in een psychiatrische kliniek.
Het viel me al snel op dat er weinig begrip was voor deze mensen die uiteindelijk één ding gemeen hadden.
Angst.
Angst voor hun ziekte, om te hervallen, om mens te mogen zijn.
Tijdens deze periode werd ik met een groot verlies geconfronteerd. Een jeugdvriend had zich van het leven ontnomen en de ontdekking van zijn levensloze lichaam heeft een diepe indruk op me gemaakt.
Ik decompenseerde in drinkgedrag en kon op de werkvloer van de drukke zorgsector niet meer op een goede manier functioneren.
Ik liet me behandelen in een instelling en werd op slag in de andere rol, die van de patiënt geduwd.
Een ervaring waarvoor ik dankbaar ben maar die een zeer diepe indruk heeft nagelaten over het leven als patiënt in de psychiatrie. Er wordt een label op je hoofd geplakt waar je nauwelijks nog van af kunt komen.
Desondanks hervatte ik het werk en dit ging vlot. De naam die ik ondertussen had gekregen viel niet meer uit te wissen.
De volgende jaren waren een strijd voor mezelf en de patiënten die ik verzorgde. Uiteindelijk moest ik dit leven opgeven want de opoffering had me uitgeput.
Rancuneus ben ik huiswaarts gekeerd met het idee om te blijven vechten voor een menselijke zorg.
Nu de kwaadheid onder controle is maak ik deze droom waar in het belang van de kwetsbare mens en de zorgsector in Vlaanderen en België.
In het bijzonder voor ouderen met ADHD.
Maar ook voor iedereen met een hart voor mensen.
Alle berichten van Thomas Haghenbeek weergeven
Dit is op volwassenwordenmetadhd herblogden reageerde:
Revision
Great post 😊