Dat wat ik vurig bemin.

Als er marters zouden wonen in mijn hart

En ik eraan verga van smart. Tijdens novembermaanden

Zij het gelijk in mei, als ze knaagt en mijn jeugdheid vervaagt.

Als het ooit in me daagt dat ik als rottend fruit ben waar kleine dieren wonen, 

Zich te goed doende aan het sap in een vrucht, een bom van gas. 

Al ben ik ouder, maar nog jong dat het lijkt dat ik vers kom uit koren. 

Waar ik ooit werd geboren. Waar ook ik liefdes immer heb bemind. 

Zal jij me dan de weg wijzen met je verzen van je jonge wijsheid? 

Jij die zo vroeg naderbij het einde hebt geleefd dan het begin, 

Neem je me mee terug naar de korenhalmen? Omarmen 

Wat ik ooit in mens heb bemind. Welgezind voor heb gestreden, 

Liefde door toedoen verleden, doch niet achter kan laten. 

Neem me bij je hand en troon me naar waar jij het leven hebt geleerd. 

Leven dat je hart zo heeft verteerd. Godbetert, wil ik mezelf daar vinden. 

Een verloren brein waar wezens spoken zijn . Mijn hart kookte, 

Enkel door warmte en liefde van een vurige zorg voor mijn zondaars.  

Dat wat ik zo vurig beminde. 

Dat wat ik bemin. 

Thomas Haghenbeek © 

Een antwoord op een gedicht uit de bundel “Junkieverdriet” van Jotie T’Hooft. 

Een inspiratie, een romantiek, een kloppend hart die mijn poëzie leven in blaast. 

Keer op keer als ik je lees. 

We zien elkaar wel aan de overkant, ooit wanneer mijn beurt zal komen. Maar toon me eerst de schoonheid van je jonge leven ook al was de schoonheid zwart in je gal.