Valentijnsprookje:

Er was eens…

In een niet zo ver verleden.

Wel zeker een kwartier.

Ongeveer.

De klokken in het huis knipperden. Hij wilde net kijken hoe laat het was.

Toen schrok hij en voelde onheil hangen. Het kon toch niet waar zijn?

“Neeeeeeeeeeeeen”….

De huisvader holde naar de berging en controleerde snel de zekeringen.

“Oef!” Alles zag er goed uit. Enkel een gesprongen zekering.

De man zuchtte toen hij zag dat er geen hekserij aan te pas was gekomen.

Hij draaide zich net naar de deur toen hij ze opmerkte.

Daar zaten ze verscholen die twee.

Twee kleine motten.

Ze woonden naast de zekerkast aan een kapstok in een ouwe jas.

De huisvader hield er niet van oude kledij weg te werpen bij het groot vuil. Soms gaan kleren slijten door het vele werken op kantoor. Daarom gebruikte de slimme huisvader de kledij twee maal. Hij gebruikte ze gewoon om er thuis in te werken. En dat was reeds aardig van pas gebleken.

Zo kwam het dat zijn jas daar was gekomen. D’er wonen nu twee motten in.

Na de ondertekening van de nodige documenten en een voorschot op de huur vond de huisbaas geen problemen waarom de twee er niet zouden wonen.

De motten waren erg blij.

Zo blij dat je zou denken dat ze twee dotten waren.

Zo blij zelfs dat je ze een naam zou geven.

De huisbaas noemde ze Jasper en Charlotte.

En blij dat die motten waren.

Zo blij dat ze een diertje namen.

Zo blij dat ze er zelfs een tuintje met een boompje voor huurden.

Zelfs de huisbaas was erg blij met die twee motten. En hun centjes voor de huur.

Ze waren erg blij zo samen en ze ….

BAF!!!!

Wilden graag ook kinderen die twee motten!!!!!

Thomas Haghenbeek © 14/02/2020

Gepubliceerd door Thomas Haghenbeek

Hoi ik ben Thomas. Ik heb een carriere achter de rug als psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een ADHD spectrum stoornis. Ik voel me goed in m'n vel maar dat maakt me druk en chaotisch. Ik ben hypergevoelig voor geluiden, grote mensenmassa's, spannigen emoties enz. Mensen begrijpen soms moeilijk hoe ze mij moeten inschatten. Ik hen trouwens ook niet. Nu ja dat maakt het leven boeiend. Anderzijds gaat het vaak gepaard met moeilijkheden om in het leven te staan. Onbegrip, sociale, administratieve vaak ook financiiële problematieken kruisen mijn hele leven lang al mijn pad. Naast de vele talenten, voor sport, talen, fijngevoeligheid, sociaal gedrag en menswaardigheid zorgen de moeilijkheden een groot obstakel in mijn drang tot zelfontplooiing. De diagnose is pas op latere leeftijd gesteld. Ik voelde me als kind echter al anders. Ik was druk, dromerig, vergeetachtig, nonchalant, eigenwijs en ik behaalde ondanks een bovengemiddelde inteligentie schoolresultaten die niet representatief waren. Ik durfde het pas op mijn twintigste vertellen aan de buitenwereld en het was een opluchting maar ook een groot verdriet toen er een diagnose werd gesteld. Niettegenstaande werkte ik alsnog een opleiding af en kwam in het arbeidscircuit terecht waar ik met veel liefde voor anderen heb gezorgd in een psychiatrische kliniek. Het viel me al snel op dat er weinig begrip was voor deze mensen die uiteindelijk één ding gemeen hadden. Angst. Angst voor hun ziekte, om te hervallen, om mens te mogen zijn. Tijdens deze periode werd ik met een groot verlies geconfronteerd. Een jeugdvriend had zich van het leven ontnomen en de ontdekking van zijn levensloze lichaam heeft een diepe indruk op me gemaakt. Ik decompenseerde in drinkgedrag en kon op de werkvloer van de drukke zorgsector niet meer op een goede manier functioneren. Ik liet me behandelen in een instelling en werd op slag in de andere rol, die van de patiënt geduwd. Een ervaring waarvoor ik dankbaar ben maar die een zeer diepe indruk heeft nagelaten over het leven als patiënt in de psychiatrie. Er wordt een label op je hoofd geplakt waar je nauwelijks nog van af kunt komen. Desondanks hervatte ik het werk en dit ging vlot. De naam die ik ondertussen had gekregen viel niet meer uit te wissen. De volgende jaren waren een strijd voor mezelf en de patiënten die ik verzorgde. Uiteindelijk moest ik dit leven opgeven want de opoffering had me uitgeput. Rancuneus ben ik huiswaarts gekeerd met het idee om te blijven vechten voor een menselijke zorg. Nu de kwaadheid onder controle is maak ik deze droom waar in het belang van de kwetsbare mens en de zorgsector in Vlaanderen en België. In het bijzonder voor ouderen met ADHD. Maar ook voor iedereen met een hart voor mensen.