Valentijnsprookje:
Er was eens…
In een niet zo ver verleden.
Wel zeker een kwartier.
Ongeveer.
De klokken in het huis knipperden. Hij wilde net kijken hoe laat het was.
Toen schrok hij en voelde onheil hangen. Het kon toch niet waar zijn?
“Neeeeeeeeeeeeen”….
De huisvader holde naar de berging en controleerde snel de zekeringen.
“Oef!” Alles zag er goed uit. Enkel een gesprongen zekering.
De man zuchtte toen hij zag dat er geen hekserij aan te pas was gekomen.
Hij draaide zich net naar de deur toen hij ze opmerkte.
Daar zaten ze verscholen die twee.
Twee kleine motten.
Ze woonden naast de zekerkast aan een kapstok in een ouwe jas.
De huisvader hield er niet van oude kledij weg te werpen bij het groot vuil. Soms gaan kleren slijten door het vele werken op kantoor. Daarom gebruikte de slimme huisvader de kledij twee maal. Hij gebruikte ze gewoon om er thuis in te werken. En dat was reeds aardig van pas gebleken.
Zo kwam het dat zijn jas daar was gekomen. D’er wonen nu twee motten in.
Na de ondertekening van de nodige documenten en een voorschot op de huur vond de huisbaas geen problemen waarom de twee er niet zouden wonen.
De motten waren erg blij.
Zo blij dat je zou denken dat ze twee dotten waren.
Zo blij zelfs dat je ze een naam zou geven.
De huisbaas noemde ze Jasper en Charlotte.
En blij dat die motten waren.
Zo blij dat ze een diertje namen.
Zo blij dat ze er zelfs een tuintje met een boompje voor huurden.
Zelfs de huisbaas was erg blij met die twee motten. En hun centjes voor de huur.
Ze waren erg blij zo samen en ze ….
BAF!!!!
Wilden graag ook kinderen die twee motten!!!!!
Thomas Haghenbeek © 14/02/2020
