Op een stadsbank tuur ik lente af,

Ze komt gestaag op gang.

Het peloton in Milaan staakt vandaag de strijd.

T’is pré-coronatijd

Geen Vlaandren, geen Roubaix wellicht

Een virus smeet de poorten dicht

Het opgeven tekent begin

Het wordt dodelijke strijd

Maar de bloemen bloeien

Het gras wil groeien

De natuur ontluikt in elk facet

Alles extrasociaal wordt opnieuw in gang gezet

De quarantaine komt wel bijna zeker

De koers zal moet wijken

Geen winnaars in deze lente

Mensen , Pijs en vree op sterven

Tzal zo blijken

Na die zonnige zondag

Midden maart

Geen fiets te zien op de tv, geen feest met koffie, taart

De natuur is niet te stoppen

Zet finaal door in rechte koers

Niet te kloppen

De overwinnaar van de voorjaarsronde

Vanop mijn bankje in een verlaten park.

Tuur ik naar de lelies voort

De natuur is altijd echt, hoewel geeft ze niet steeds het recht

En met dit gedacht smaakt mijn corona

In het flesje, met limoen .

Eigenlijk,

Nog niet zo slecht.

En ik geniet zolang ik kan van dit moment.

Leg me net voor ik naar huis toe trek

In haar zachte kussen neer.

Thomas Haghenbeek (c)

30/03/2020

Gepubliceerd door Thomas Haghenbeek

Hoi ik ben Thomas. Ik heb een carriere achter de rug als psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een ADHD spectrum stoornis. Ik voel me goed in m'n vel maar dat maakt me druk en chaotisch. Ik ben hypergevoelig voor geluiden, grote mensenmassa's, spannigen emoties enz. Mensen begrijpen soms moeilijk hoe ze mij moeten inschatten. Ik hen trouwens ook niet. Nu ja dat maakt het leven boeiend. Anderzijds gaat het vaak gepaard met moeilijkheden om in het leven te staan. Onbegrip, sociale, administratieve vaak ook financiiële problematieken kruisen mijn hele leven lang al mijn pad. Naast de vele talenten, voor sport, talen, fijngevoeligheid, sociaal gedrag en menswaardigheid zorgen de moeilijkheden een groot obstakel in mijn drang tot zelfontplooiing. De diagnose is pas op latere leeftijd gesteld. Ik voelde me als kind echter al anders. Ik was druk, dromerig, vergeetachtig, nonchalant, eigenwijs en ik behaalde ondanks een bovengemiddelde inteligentie schoolresultaten die niet representatief waren. Ik durfde het pas op mijn twintigste vertellen aan de buitenwereld en het was een opluchting maar ook een groot verdriet toen er een diagnose werd gesteld. Niettegenstaande werkte ik alsnog een opleiding af en kwam in het arbeidscircuit terecht waar ik met veel liefde voor anderen heb gezorgd in een psychiatrische kliniek. Het viel me al snel op dat er weinig begrip was voor deze mensen die uiteindelijk één ding gemeen hadden. Angst. Angst voor hun ziekte, om te hervallen, om mens te mogen zijn. Tijdens deze periode werd ik met een groot verlies geconfronteerd. Een jeugdvriend had zich van het leven ontnomen en de ontdekking van zijn levensloze lichaam heeft een diepe indruk op me gemaakt. Ik decompenseerde in drinkgedrag en kon op de werkvloer van de drukke zorgsector niet meer op een goede manier functioneren. Ik liet me behandelen in een instelling en werd op slag in de andere rol, die van de patiënt geduwd. Een ervaring waarvoor ik dankbaar ben maar die een zeer diepe indruk heeft nagelaten over het leven als patiënt in de psychiatrie. Er wordt een label op je hoofd geplakt waar je nauwelijks nog van af kunt komen. Desondanks hervatte ik het werk en dit ging vlot. De naam die ik ondertussen had gekregen viel niet meer uit te wissen. De volgende jaren waren een strijd voor mezelf en de patiënten die ik verzorgde. Uiteindelijk moest ik dit leven opgeven want de opoffering had me uitgeput. Rancuneus ben ik huiswaarts gekeerd met het idee om te blijven vechten voor een menselijke zorg. Nu de kwaadheid onder controle is maak ik deze droom waar in het belang van de kwetsbare mens en de zorgsector in Vlaanderen en België. In het bijzonder voor ouderen met ADHD. Maar ook voor iedereen met een hart voor mensen.