Klein schaapje Daar in de hoge luchten Je drijft Flowt op de beat Met mijn cadans Mijn kloppend hart Wijl ik me lucht Ik zucht je Ik adem je Ik blaas je In mij Laat je van me vrij Uit me De weide van mijn wereld In en Uit! Thomas Haghenbeek (c) 28/05/2020
Gangstas paradise op dinsdagnacht Muzikaal de ether in. Gebracht door kerels met goud in monde, Rond hun halzen en in hun zakken. Alsook in het grote hart. Grote en vieze woorden met het gouden bijten van hun woeste tanden. Het slagveld van mijn bandido telt vandaag nog de lijken na. Gesneuveld in gangstas paradise Van … Continue reading Molotov
Vandaag wil ik verdriet. Maar kan haar nu niet treffen. Net nu ik mezelf zo graag verdringen wil. Net nu ik vergeten wil zijn. Verdwalen wil in de tristesse van gedichten. Persen wil door het naaldenoog. Vandaag staat de schijn echter hoog onder de nieuwe zon. De kim ligt veraf. De pijn is dichterbij het … Continue reading Geenjunkieverdriet
Kom, kom, kom, Kom hier lieve schatjes, Met je plastic buisjes Met inkt gevuld. Schrijf alles van mij af! Van mijn zware kleren Dat als vel over mijn Klamme benen, mijn botten Ligt als doodgewicht! Ik verzwicht niet meer! Onder je juk vandaan. Ik loop met de balast wel van je! Weg, weg, weg… ,weg!… … Continue reading Ode aan de eeuwigheid, Ode aan de pen.
Zalig zijn zij Die de zotheid Op het stokje kunnen zetten Van de geest(igheid). Zij die de zoetheid Hebben in zichzelf Van de zonde geraakt zijn En nooit vergeving zullen krijgen. Dat blijft aan me vreten Terwijl alles is zoals de zaken zijn Recht of krom Evenredig met hun bron De zaligheid van de zoetheid … Continue reading Zalig de zot
De regen steekt de draak Ergens een eind in mei Tussen het stralen van de zon heen; Op het diefje van de nacht! Haar waterhemel geeft van katoen De zeldzame gouden lijnen laat ze toe; Wijl ze lakens deelt; Omdat zij de zede is die de moraal bepaalt. Het rosse gras heft even het hoofd, … Continue reading Een eind in mei; Zonnewende!
Hier werden de wezen wees! Gehuisvest in verwoest gewest door eenzaamheid, In de palm genomen! Het razen in roezende junkiehoofden! Het hangen van luie hangende jongelui! Verval op het krot! Rest is niet steeds het equivalent van dromen! Bewoners zijn er geweken, Naar oorden waar andere naalden moorden. Maar wezen blijven in wezen wees! Het … Continue reading Wees thuis
Het lijkt wel zielig als ik denk aan je gedreven staren naar de dood die lonkte. Terwijl het leven langzaam in je stierf baart het mij enkel nog een kwaadheid over leven. Woede over jou en hoe je leven tot je stond. Een woede over niets meer dan hoe leven kan zijn voor lieden. Hoe … Continue reading Sterven in mei
In de diepblauw staar ik in het diepe. Niemand! Dan ik en haar. Maar dat kan schijn zijn! In haar golvende baren staat vaak enkel, De schijn geschreven dat bijvoorbeeld, oceanen leven zouden… Dat beweert ze immers graag met haar gracieus en exposant gebaren van haar grootheid! Waanzin lijkt mij! Terwijl mijn blik zich In … Continue reading Oceania:
Krom zijn de gebroken gelederen gebogenin de wind naar verandering. Achter de poortgeopend met een “fuck off” in de richtingvan de statige gedrochten verderop. Dit stuk ongereptheid leeft nogeen sterven. Aan de stedelijke zoomgewonnen! Ooit verloren wezen aan de strijd.Nu veroveraar geworden op de tijd. Waar ze vandaag tot stilstaan wordt gebracht.Wederkerigheid naar de verloren … Continue reading Lapper aan’t fort
