Kom, kom, kom,
Kom hier lieve schatjes,
Met je plastic buisjes
Met inkt gevuld.
Schrijf alles van mij af!
Van mijn zware kleren
Dat als vel over mijn
Klamme benen, mijn botten
Ligt als doodgewicht!
Ik verzwicht niet meer!
Onder je juk vandaan.
Ik loop met de balast wel van je!
Weg, weg, weg… ,weg!…
En ik plak je later
Misschien wel op een blad.
En geef je terug…
Aan de lichte, luchtige ,
Opdringerige opdrinkers
Van het bloed
Dat mijn zwartheid voedt!
Mijn zware voet
Die zonder remmen is!
Rem, rem, rem,… ,
rem het van me af!…
Ergens ver weg van hier!
Als de letters de onderkant raken
Krakende kreuk in de vuilnisbak
De slokkende slikbelt met de troep
Wat doen de woorden nog?
Dan moorden, moorden, moorden,…
Enkel dat al ?…!
Is de afgrijns!
Maar wat als de woorden
De snaren zijn?
Die de akkoorden raken
Van de stemming!
Wat als ze dan
Nieuwe koers bepalen?
In de richting van zin?
En zij worden ontnomen door
Het happend papieren blad!
De inkt is dan niet bestolen!
Ze krijgt het vrije spel!
Om mensen te raken.
In hun bekoren en in goedvinderij.
Dan maken ze het spel!
Geven de richting aan!
Ze doen ontgloren en floreren!
Zijn de sleutel van een edentuin.
Waar ze zich laten lezen
Als de dief in de donkernacht
Die je heeft opgeslokt in zijn gloria!
Stralende begonia zijn zij geworden!
De wazige zwarte woorden
Balkende noten van weleer!
Thomas Haghenbeek (c)
23/05/2020
Deel naar believen op volgende sociale media
Vind ik leuk:
Like Laden...
Gepubliceerd door Thomas Haghenbeek
Hoi ik ben Thomas. Ik heb een carriere achter de rug als psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een ADHD spectrum stoornis.
Ik voel me goed in m'n vel maar dat maakt me druk en chaotisch.
Ik ben hypergevoelig voor geluiden, grote mensenmassa's, spannigen emoties enz. Mensen begrijpen soms moeilijk hoe ze mij moeten inschatten. Ik hen trouwens ook niet.
Nu ja dat maakt het leven boeiend.
Anderzijds gaat het vaak gepaard met moeilijkheden om in het leven te staan. Onbegrip, sociale, administratieve vaak ook financiiële problematieken kruisen mijn hele leven lang al mijn pad.
Naast de vele talenten, voor sport, talen, fijngevoeligheid, sociaal gedrag en menswaardigheid zorgen de moeilijkheden een groot obstakel in mijn drang tot zelfontplooiing.
De diagnose is pas op latere leeftijd gesteld. Ik voelde me als kind echter al anders. Ik was druk, dromerig, vergeetachtig, nonchalant, eigenwijs en ik behaalde ondanks een bovengemiddelde inteligentie schoolresultaten die niet representatief waren.
Ik durfde het pas op mijn twintigste vertellen aan de buitenwereld en het was een opluchting maar ook een groot verdriet toen er een diagnose werd gesteld. Niettegenstaande werkte ik alsnog een opleiding af en kwam in het arbeidscircuit terecht waar ik met veel liefde voor anderen heb gezorgd in een psychiatrische kliniek.
Het viel me al snel op dat er weinig begrip was voor deze mensen die uiteindelijk één ding gemeen hadden.
Angst.
Angst voor hun ziekte, om te hervallen, om mens te mogen zijn.
Tijdens deze periode werd ik met een groot verlies geconfronteerd. Een jeugdvriend had zich van het leven ontnomen en de ontdekking van zijn levensloze lichaam heeft een diepe indruk op me gemaakt.
Ik decompenseerde in drinkgedrag en kon op de werkvloer van de drukke zorgsector niet meer op een goede manier functioneren.
Ik liet me behandelen in een instelling en werd op slag in de andere rol, die van de patiënt geduwd.
Een ervaring waarvoor ik dankbaar ben maar die een zeer diepe indruk heeft nagelaten over het leven als patiënt in de psychiatrie. Er wordt een label op je hoofd geplakt waar je nauwelijks nog van af kunt komen.
Desondanks hervatte ik het werk en dit ging vlot. De naam die ik ondertussen had gekregen viel niet meer uit te wissen.
De volgende jaren waren een strijd voor mezelf en de patiënten die ik verzorgde. Uiteindelijk moest ik dit leven opgeven want de opoffering had me uitgeput.
Rancuneus ben ik huiswaarts gekeerd met het idee om te blijven vechten voor een menselijke zorg.
Nu de kwaadheid onder controle is maak ik deze droom waar in het belang van de kwetsbare mens en de zorgsector in Vlaanderen en België.
In het bijzonder voor ouderen met ADHD.
Maar ook voor iedereen met een hart voor mensen.
Alle berichten van Thomas Haghenbeek weergeven