Soms dreigt mijn hemel;
te vallen in duigen.
Dan rest me nog enkel
Mijn wereld te slopen.
Dan woest ik me.
Ontroest ik.
Mijn beeld
dat vandaag nog enkel stilstaat.
Op mijn ziel rusten nog de smarten.
Ik voel me nog zielloos en gebroken.
Verdronken.
In de schone schijn van mensenharten.
Nog voel ik het aanzuigen van hun kleffe nappen.
Het drinken aan mijn levensadem
Dat nog amper in mij stroomt.
Soms nog even het pulseren van de kamers.
In mijn hart waar de lijken liggen.
Na het vallen van de teerling komt pas het lot.
Het kruis mij toebedeeld zal ik nederig dragen.
Na het slaan en het gestoot
En ik voel soms zwak het laatste bloed nog kloppen.
Boven in mijn vingertoppen.
Ze vormen zin over de onzin.
Zou waanzin ooit te stoppen zijn?
Vandaag verhoud ik me niet langer zoals hop tot bier! In haar smaak en in het schuim.
Waar ze de pit wordt.
Daar waar ons verlangen raakt aan het proeven van de goede smaak.
Ik verhoud me vandaag echter nog enkel als het zout tot de wonde!
Of, tot de peper zonder de soep!
En in gedachten ben ik op stap in een bos waar men geen bomen ziet.
Die ik omhels in vreugde.
Schaduwvechtend in de avondzon.
Terwijl de woede vervloeit met het donker.
Wegebt in de zee van onze ergernis.
Terug zal komen met het tij.
Thomas Haghenbeek (c)
08/06/2020
