Soms dreigt mijn hemel;
te vallen in duigen.
Dan rest me nog enkel
Mijn wereld te slopen.
Dan woest ik me.
Ontroest ik.
Mijn beeld
dat vandaag nog enkel stilstaat.
Op mijn ziel rusten nog de smarten.
Ik voel me nog zielloos en gebroken.
Verdronken.
In de schone schijn van mensenharten.
Nog voel ik het aanzuigen van hun kleffe nappen.
Het drinken aan mijn levensadem
Dat nog amper in mij stroomt.
Soms nog even het pulseren van de kamers.
In mijn hart waar de lijken liggen.
Na het vallen van de teerling komt pas het lot.
Het kruis mij toebedeeld zal ik nederig dragen.
Na het slaan en het gestoot
En ik voel soms zwak het laatste bloed nog kloppen.
Boven in mijn vingertoppen.
Ze vormen zin over de onzin.
Zou waanzin ooit te stoppen zijn?
Vandaag verhoud ik me niet langer zoals hop tot bier! In haar smaak en in het schuim.
Waar ze de pit wordt.
Daar waar ons verlangen raakt aan het proeven van de goede smaak.
Ik verhoud me vandaag echter nog enkel als het zout tot de wonde!
Of, tot de peper zonder de soep!
En in gedachten ben ik op stap in een bos waar men geen bomen ziet.
Die ik omhels in vreugde.
Schaduwvechtend in de avondzon.
Terwijl de woede vervloeit met het donker.
Wegebt in de zee van onze ergernis.
Terug zal komen met het tij.
Thomas Haghenbeek (c)
08/06/2020
Deel naar believen op volgende sociale media
Vind ik leuk:
Like Laden...
Gepubliceerd door Thomas Haghenbeek
Hoi ik ben Thomas. Ik heb een carriere achter de rug als psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een ADHD spectrum stoornis.
Ik voel me goed in m'n vel maar dat maakt me druk en chaotisch.
Ik ben hypergevoelig voor geluiden, grote mensenmassa's, spannigen emoties enz. Mensen begrijpen soms moeilijk hoe ze mij moeten inschatten. Ik hen trouwens ook niet.
Nu ja dat maakt het leven boeiend.
Anderzijds gaat het vaak gepaard met moeilijkheden om in het leven te staan. Onbegrip, sociale, administratieve vaak ook financiiële problematieken kruisen mijn hele leven lang al mijn pad.
Naast de vele talenten, voor sport, talen, fijngevoeligheid, sociaal gedrag en menswaardigheid zorgen de moeilijkheden een groot obstakel in mijn drang tot zelfontplooiing.
De diagnose is pas op latere leeftijd gesteld. Ik voelde me als kind echter al anders. Ik was druk, dromerig, vergeetachtig, nonchalant, eigenwijs en ik behaalde ondanks een bovengemiddelde inteligentie schoolresultaten die niet representatief waren.
Ik durfde het pas op mijn twintigste vertellen aan de buitenwereld en het was een opluchting maar ook een groot verdriet toen er een diagnose werd gesteld. Niettegenstaande werkte ik alsnog een opleiding af en kwam in het arbeidscircuit terecht waar ik met veel liefde voor anderen heb gezorgd in een psychiatrische kliniek.
Het viel me al snel op dat er weinig begrip was voor deze mensen die uiteindelijk één ding gemeen hadden.
Angst.
Angst voor hun ziekte, om te hervallen, om mens te mogen zijn.
Tijdens deze periode werd ik met een groot verlies geconfronteerd. Een jeugdvriend had zich van het leven ontnomen en de ontdekking van zijn levensloze lichaam heeft een diepe indruk op me gemaakt.
Ik decompenseerde in drinkgedrag en kon op de werkvloer van de drukke zorgsector niet meer op een goede manier functioneren.
Ik liet me behandelen in een instelling en werd op slag in de andere rol, die van de patiënt geduwd.
Een ervaring waarvoor ik dankbaar ben maar die een zeer diepe indruk heeft nagelaten over het leven als patiënt in de psychiatrie. Er wordt een label op je hoofd geplakt waar je nauwelijks nog van af kunt komen.
Desondanks hervatte ik het werk en dit ging vlot. De naam die ik ondertussen had gekregen viel niet meer uit te wissen.
De volgende jaren waren een strijd voor mezelf en de patiënten die ik verzorgde. Uiteindelijk moest ik dit leven opgeven want de opoffering had me uitgeput.
Rancuneus ben ik huiswaarts gekeerd met het idee om te blijven vechten voor een menselijke zorg.
Nu de kwaadheid onder controle is maak ik deze droom waar in het belang van de kwetsbare mens en de zorgsector in Vlaanderen en België.
In het bijzonder voor ouderen met ADHD.
Maar ook voor iedereen met een hart voor mensen.
Alle berichten van Thomas Haghenbeek weergeven